بررسی استراتژیهای اصلاحطلبان برای انتخابات ریاست جمهوری 92؛
با توجه به نبود احزاب مشخص در ایران، گروهها و جریانهای سیاسی کشور زنده بودن خود را در گرو رسیدن به قدرت میبینند؛ از طرفی تاریخ نشان داده است ریاست جمهوری تنها در یک فرد خلاصه نمیشود بلکه این احزاب و جریانها هستند که با تکیهی این فرد بر کرسی ریاست جمهوری قدرت مییابند، از این رو فعالیت صد چندان جریانها برای رسیدن به قدرت امری طبیعی خواهد بود.
شاید بهترین وصف از قدرت سیاسی رئیسجمهور را «احمدینژاد» – رئیس جمهور فعلی کشورمان- در دیدار با نمایندگان مجلس نهم گفته باشد: «آیا برای من و شمایی که اینجا نشستهایم بالاتر از ریاستجمهوری مقامی هم هست؟ رئیس مجلس هم اگر بشویم، باز به اندازهی ریاستجمهوری نیستیم. زیرا رئیسجمهور بعد از مقام معظم رهبری بالاترین مقام رسمی کشور است.»![1]
در حال حاضر فضای سیاسی کشور بیانگر آن است که اصلاحطلبان بیش از همه به انتخابات ریاستجمهوری 92 میاندیشند، البته این ادعایی نیست که با رصد یک ماه اخیر رسانههای وابسته به این جریان بیان شود بلکه نگارنده معتقد است آنها بسیار قبلتر از آنکه خاتمی رأی خود را در صندوق انتخابات مجلس نهم شورای اسلامی بیندازد به این مسئله فکر میکردند. شاید آن زمانی که هفتهنامهی «شهروند امروز» تیر ماه 86 در پروندهای مفصل از سکوت 20 سالهی «میرحسین موسوی» گفت و عکس او را همراه با تیتر «شهید زنده» بر روی جلد این مجله چاپ کرد، هیچ کس فکر نمیکرد اصلاحطلبان به شکستن سکوت موسوی در 2 سال بعد، یعنی انتخابات ریاستجمهوری دهم، اندیشیده باشند.
شهید چمران در سالهای جنگ و تحریم با کمترین امکانات دستاوردهای بزرگی همچون طراحی و ساخت زیردریایی و... را به نام خود ثبت کرد .
کاظم زبرجدی مسؤول اسلحه و مهمات ستاد جنگهای نامنظم که در حال حاضر مدیر اجرایی بنیاد شهید مصطفی چمران است این اطلاعات را در اختیار خبرنگار همشهری پایداری قرار داد.
از پروژه زیردریایی شروع کنیم؟
«پروژه زیردریایی، یکی از طرحهای شهید چمران در دوران دفاع مقدس بود. طرح زیردریایی جهت انهدام و شناسایی منطقه برای نخستین بار توسط دکتر چمران مطرح شد و هدف از اجرای این طرح این بود که با پیاده کردن نیرو میتوانستیم سنگرهای عراق را از طریق آب منهدم کنیم. این طرح با شهادت دکتر چمران به کندی پیش رفت تا اینکه در سال 68 جزو نخستین افرادی بودیم که توسط این زیردریایی به عمق خلیج فارس رفتیم.»
درباره مشخصات زیردریایی بیشتر توضیح می فرمایید؟
این زیردریایی که از شاخصترین دستاوردهای شهید چمران بود سرعتی بالغ بر 28 گره دریایی، ظرفیت سه سرنشین و عمق قوس 100 متر از جنس فولاد داشت که چهار موتور وزن 16 تنی آن را به پیش می برد.
کمی هم در مورد طرح کانال چمران که خودتان معرفی کردید بگوئید.
«اجرای موفقیت آمیز طرح «کانال چمران» پروژه موفقی بود که توسط شهید چمران به اجرا درآمد چراکه این کانال باعث میشد تا نیروهای عراقی نتوانند به سمت جلو پیشروی کنند و تدبیر دکتر چمران، هدایت آب به سمت عراقیها و انهدام سدهای خاکی دشمن بود.
پس از کندن خندق و اجرای طرح، شهید چمران پروژه زمینگیر کردن عراقیها را مطرح کرد و با هدایت آب به داخل کانال باعث شد تا عراقیها تا جایی که زیر پای آنها آب میرفت عقب بروند. عراقیها با زدن خاکریز توانستند پیشروی آب را مهار کنند اما طرحی دیگر به ذهن شهید چمران خطور کرد و آن این بود که سدهای به وجود آمده توسط عراقیها را که برای جلوگیری از پیشروی آب زده بودند و پر از آب شده بود منفجر کنیم.
با فراهم کردن چند تیوپ ماشین موفق شدیم آنها را نزدیک سدهای عراق به هم وصل کنیم و با قدرت چاشنیهای موجود بر روی لاستیکها، آنها را منفجر کنیم و با انفجار این چاشنیها دهانه آب زیادتر میشد و عراقیها به ناچار عقبتر میرفتند. اجرای موفق این طرح باعث شد اهواز و مناطق حاشیهای آن از خطر سقوط نجات پیدا کند و موقعیت آن تثبیت شود.
شهید چمران چه امکاناتی در اختیار داشتند که به فکر ساخت پل یا خودرو و با شرایط خاص می افتادند؟
امکانات؟ اصلا نمیشناختیمش. تفکرات شهید چمران با ابزار اراده او ساخته میشد نه امکانات. به عنوان نمونه ساخت نخستین «پل یونولیت» از دیگر تفکرات شهید چمران بود که موفق شدیم سیر تکاملی آن را در عملیاتهای مختلف اجرا کنیم.
از نکات برجسته این پل آن بود که اگر ترکش به آن برخورد میکرد همچنان در سطح آب شناور باقی میماند.
طرح خودرو مخصوص حرکت در رملهای شنی و نفربر در منطقهای که حتی آدم هم نمیتوانست در آن قدم بردارد توسط شهید چمران کلید خورد و پس از شهادت این شهید بزرگوار این طرح و طرحهای دیگر به خصوص زیردریایی به قوت خود ادامه یافت و تکمیل شد ولی مهم خودباوری بود که این شهید بزرگوار در جان رزمندگان، مهندسان و دیگر افراد برای دستیابی به موفقیتها برای کشور با وجود تمام مشکلات ایجاد میکرد. روحش شاد.
http://www.military.ir/forums
هیچ چیزی دردناک تر از این نیست که در کشوری سالی هزاران نفر از دانشگاه های مختلف و متنوعی که وجود داره در مقاطع گوناگون فارغ التحصیل بشوند ولی در نهایت نتوان از علم آنها استفاده مناسب کرد و گویا تمام انرژی آنها و هزینه ای که بابت تحصیلات عالیه پرداخت کرده اند هدر رفته است.
دانش آموز دبیرستانی پس از ورود به دانشگاه، با محیطی روبرو میشود که تفاوتهای زیادی با محیط زندگی پیشین او دارد. اگر از شهر دیگری آمده و برای اقامت خوابگاه را گزیده باشد، علاوه بر محیط تحصیلی، محیط زندگی بسیار متفاوتی نیز خواهد داشت. اگر دانشجو بدون داشتن شناخت، وارد این محیط جدید شود ممکن است دچار مشکلاتی شود که در صورت کسب آشنایی اولیه، میتوانست بسیاری از آنها را به راحتی برطرف سازد.
اولین مشکلی که دانشجویان با آن مواجه میشوند دوری از خانواده و محروم شدن از حمایتهای مستقیم آنهاست. در محیط خانه، پدر و مادر از نزدیک امور روزانهی فرزندان را تحت نظر دارند و در سختیها بهترین راهنمای آنها هستند. به علاوه اینکه حضور پدر و مادر به فرزندان آرامش و اطمینان خاطر میدهد. دوری از خانواده باعث دلتنگی و احساس تنهایی در دانشجو میشود. برای بعضی از افراد کنار آمدن با این مسئله مشکل است و ممکن است دچار افسردگی شوند. آشنایی دانشجو با سختیهای پیش رو و داشتن تعاملات اجتماعی مناسب با دوستان و همدورهایها میتواند به وی در کنار آمدن با این مشکل یاری دهد. ادامه مطلب...