دوباره جمعه شدو جماعتی ندای ندبه سر میدهند و

باز صبح روشن ما در آمدن تو خود را در غروب غم انگیز باخت

تو خود بگو چند جمعه دیگر باید به انتظار نشست

و طرواتم کم کم رو به فرسودگی می رود و چه جوانهای شادابی

که در ره انتظار تو پیر شدند و چه پیر ها که اسیر شدند در خاک .

و وقوعش نه بلکه تصور رقم خوردن چنین سرنوشتی را برای خودم

چه زجرآور تصویر میکنم

پس کی می آئی ؟ همه منتظرند

اما نه کمی که به خیابانها دقت میکنم میبینم عده ای وارث خوبی برای

ارث مادرت نبودند بلکه اخس از آن به آرمان مادرت و آن چیزی که در

راه آن جنگید و شهید شد هجوم برده اند

دیگران را نمیدانم . اما خودم منتظر خوبی نبودم ولی برای فرج دعا میکنم

چرا که فرجم در فرجت مقدر است.