هیچ چیزی دردناک تر از این نیست که در کشوری سالی هزاران نفر از دانشگاه های مختلف و متنوعی که وجود داره در مقاطع گوناگون فارغ التحصیل بشوند ولی در نهایت نتوان از علم آنها استفاده مناسب کرد و گویا تمام انرژی آنها و هزینه ای که بابت تحصیلات عالیه پرداخت کرده اند هدر رفته است.
باید باور کنیم جامعه ای پیشرفت خواهد کرد که بتواند بین دانشگاه و صنعت ارتباط برقرار ند.دانشجویی در این مورد مقاله ای نوشته اند که بدم نیومد برایتان بنویسم تا بخوانید .او میگوید:
دانشگاه و صنعت باید با هم ارتباط دو سویه ای داشته و با هم همکاری نمایند. این ارتباط به معنى جارى شدن علم دانشگاه ها در شاهرگ های جامعه و استفاده عملی از دانش است. یعنى این که دانشگاه ها و پژوهشگران به حل مشکلات و چالش های روزمره جامعه کمک کنند. متأسفانه در حال حاضر تنها بخش کوچکى از علم تولید شده در دانشگاه های کشور براى حل مشکلات و برآوردن نیازهای جامعه به کار گرفته مى شود. لذا دانشگاه و صنعت باید با هم هماهنگ شوند، در خدمت همدیگر و در نتیجه در خدمت جامعه باشند. البته دولت باید نقش یک رابط بین این دو باشد و ارتباط دانشگاه و صنعت را ساماندهى کند.
برای نمونه، سالانه هزاران دانشجوى دکترا و کارشناسى ارشد از دانشگاه های ایران فارغ التحصیل مى شوند و همه آنها پایان نامه و طرح پژوهشی انجام مى دهند، اما چون بخش صنعت و دولت از این ظرفیت عظیم به خوبى استفاده نمى کنند، در نتیجه پول، زمان و انرژی پژوهشگران به هدر می رود. لذا دولت باید ضلع سوم مثلث توسعه علمی و اقتصادی را تکمیل کند و همکاری خود را با دانشگاه ها و مراکز پژوهشی گسترش دهد. در واقع، دولت مانند یک خریدار است که سفارش طرح و پیشنهاد به دانشگاه ها می دهد و بعد دانشگاه ها طرح اولیه را اجرا کرده و مشکل را شناسایی می کنند و راه حل های ممکن را شناسایی کرده و بعد مرحله اجرای طرح به بخش صنعت واگذار می شود. در نتیجه، این سه بازیگر اصلی صحنه توسعه همه جانبه (دانشگاه، صنعت و دولت) باید در تمامی مراحل چرخه نوآورى و پیشرفت از بررسى و بیان مسأله پژوهش تا حل مشکل در دانشگاه، تولید کالا و خدمات توسط بخش صنعت و بازاریابى و عرضه آن توسط دولت مشارکت کامل داشته باشند.
من که با ایشان کاملا موافقم!!!البته اگر موافقت من دردی را دوا کند!!!
